Ik kon vroeger moeilijk alleen zijn.

Toch was ik regelmatig genoodzaakt om me terug te trekken, zodat ik weer op kon laden na (te) drukke werkweken of sociale activiteiten. Ik dacht dat ik daarmee het hele ‘me-time verhaal’ goed onder de knie had. Op dat soort dagen kon ik urenlang netflixen terwijl ik opgekruld onder een dekentje op de bank zat. Tot mijn negatieve gevoelens of piekergedachten weer langzaam hun intrede maakten. Dan zette ik nog een serie aan en was ik blij dat maandag de werkweek weer begon. Ik vertelde mezelf dat ik andere mensen om me heen nodig had om me goed te voelen. Ik had gewoon een sociaal karakter dat niet zo goed alleen kon zijn. Maar er bleek zo veel meer achter te schuilen.

Een deel van jezelf buitensluiten

Tijdens mijn burn-out kwam aan het licht dat ik het alleen-zijn vermeed, puur omdat de relatie met mezelf verstoord was. Er speelde te veel intern, waardoor ik mezelf als een onaangenaam gezelschap zag. En waar je bij een ongewenste bezoeker diegene zo de deur kan wijzen, kun je niet weglopen van jezelf. In tegenstelling verdoofde ik mijn stressklachten en negatieve gevoelens door op zoek te gaan naar afleiding. Hiermee liet ik een groot deel van mezelf symbolisch in de regen voor een dichte deur staan. Ik probeerde de ‘ongewenste bezoeker’ tevergeefs buiten te sluiten. Indirect wees ik hierdoor mezelf af en verkondigde ik keer op keer de boodschap dat een deel van mij er niet mocht zijn.

Toch is deze aanpak een veelvoorkomende reactie, omdat we als mens gewend zijn om weg te bewegen van alles wat lijden vertegenwoordigt, zoals angst, paniek, pijn of verdriet. De een gaat obsessief sporten om maar niet te hoeven voelen, de ander gaat zoveel mogelijk feesten en kiest voor verdoving in de vorm van alcohol of drugs. Zo heeft iedereen zijn eigen ‘coping’ ontwikkeld. Op de korte termijn lijkt het verdoven of wegstoppen een prima oplossing, maar het zal je op een gegeven moment gaan inhalen. En hoe groter de emotionele, onderdrukte ballast is, hoe groter de klap zal worden.

De relatie met jezelf herstellen

De oplossing om beter alleen te kunnen zijn mét alles wat zich dan aandient, is het investeren in de relatie met jezelf. Als de negatieve gevoelens weer aanbellen, laat ze dan binnen en ontvang ze hartelijk met een kopje thee. Je zult zien dat ze met opgeheven hoofd je huis weer verlaten. Je zult je realiseren dat een liefdevolle aanpak naar jezelf op lange termijn je lijden grotendeels zal doen verminderen. Net zoals ik omschreef in mijn blog over zelfcompassie luidt de formule: Lijden = pijn x weerstand. Hoe meer liefde je jezelf in moeilijke situaties geeft, hoe lager de weerstand en hoe lager daarmee het lijden.

Zelfliefde is zoveel anders dan het stigma wat erop heerst. Het is geen zelfverheerlijking of excuus voor egoïsme. Wat mensen soms niet lijken te snappen is dat de relatie die je met jezelf hebt de basis vormt voor alle andere relaties in je leven. Daarnaast, door gevoelens en signalen van je lichaam serieus te nemen, neem je ook jezelf meer serieus. Je zult merken dat je uiteindelijk groeit in zelfvertrouwen. Je leert beter aan te voelen waar je grenzen liggen en juist dat geeft een krachtig gevoel.

Mijn oude ik zou van het idee om een dag met mezelf op pad te moeten gaan vooral weerstand voelen. Mijn nieuwe ik kijkt er naar uit zichzelf nog beter te leren kennen en staat liefdevol en open naar alles wat zich voordoet; positieve en negatieve emoties, fysiek fitte of minder fitte dagen. Ook al zouden we willen dat het leven enkel rooskleurige kanten kent, de keerzijde hoort er nu eenmaal onlosmakelijk bij.

Wil jij jouw eigen relatie met jezelf onder de loep nemen? En begeleid worden om deze op een gezonde manier te herstellen? Tijdens mijn coachingstrajecten zal dit onderdeel aan bod komen. Geïnteresseerd? Meld je vrijblijvend aan voor een gratis intake gesprek in mijn praktijk in Haarlem.